“Okidač upozorenja” (2024): Prazna puška je najopasnija
Striming servis “Netfliks”, sada već u skoro redovnom ritmu, izbacuje filmove u svom ženskom akcionom serijalu, baziranom na velikim zvijezdama u glavnoj roli, poput ostvarenja “Stara straža” (Šarliz Teron), “Majka” (Dženifer Lopez), “Dama” (Mili Bobi Braun)”..., kao nekoj vrsti feminističkog antipoda sličnim akcionim filmovima muškog profila, koje ova platforma, naravno, takođe ima u svojoj ponudi.
Uz manje ili veće varijacije, ovi akcijaši “nježnijeg” pola, imaju solidnu gledanost i uglavnom vrlo loše kritike, što je s obzirom da se uglavnom radi o generičkim akcionim pričama s agresivno naglašenim trendovskim “vouk” porukama unutar zapleta prilično očekivano i to ne mogu ispraviti ni velike glumačke heroine u glavnim rolama, niti “Netfliksova” impresivna medijska moć.
U slučaju filma “Okidač upozorenja” (Trigger Njarning), u kojem se nakon petogodišnje pauze od glume zbog porodičnih i poslovnih obaveza sa ekološkim brendom “Honest” vratila Džesika Alba u dvostrukoj ulozi glavne glumice/producenta (firma “Ledi Spitfajer”), pomenute negativnosti još više dolaze do izražaja, kako zbog potpuno promašenog scenarija tako i zbog spornog nastupa glavne glumice.
Priča o CIA specijalcu za prljave operacije po imenu Parker (rodno neutralnom, dakako), koja se nakon očeve iznenadne smrti vraća u rodni gradić, negdje u pustoši američkog zapada, kako bi otkrila da su prljavi poslovi lokalnog moćnika, senatora Jezikelja i njegovih sinova Džesija i Elvisa, krivi za očevu smrt, toliko je rutinerski bezlična, već viđena i desetine puta prežvakana, da je ne bi spasila ni mnogo bolja glumica od Albe. Pri čemu, treba biti objektivan i priznati da se ne može osporiti njena volja, da uz pomoć indonežanske režiserke Mouli Surje, svoje povratničko filmsko čedo izvuče iz žanrovskih prosjeka, ali želje su jedno a mogućnosti sasvim nešto drugo.
Jednostavno rečeno, priča koju su radila čak trojica scenarista Džon Brankato, Hejli Bras i Džoš Olson toliko je predvidljiva i promašena da doslovno izaziva neprijatnost tokom gledanja, uvredljivo loše postavljenim rješenjima unutar zapleta.
Doslovno, svaki mogući kliše žanra ovdje je iskorišćen i da bude gore ovaj stalni efekat “već viđenog” u zapletu dodatno je pogoršan društveno angažovanim ključem filma, prije svega naglašena kritika nasilne muške, bijele moći, ovdje je dovedene do granica apsurda i zdravorazumske logike, ali nažalost bez mrvice humora tako da je teško povjerovati da su to pisali ozbiljni profesionalci, a ne recimo vještačka inteligencija.
Istina, Alba se trudi da svojim šarmom i posvećenošću u akcionim scenama spasi što se spasiti može, ali niti je ona u elementu nakon duge pauze, niti se gledalac može uživjeti u akcionu harizmu njene glamurozne pojave, koja u okruženju daleko slabijih glumaca poput Marka Vebera kao Džesija ili Džejka Varija kao Elvisa, dodatno ističe njenu neusklađenost sa zadatom temom.
Koliko god režiserka na momente sirovom brutalnošću u stilu akcijaša osamdesetih ili matične dalekoistočne kinematografije daje filmu infuziju životnosti, toliko svaka sljedeća scena bez akcije dodatno ruši bilo kakav pokušaj autorske dinamike u priči, koja teče ravno kao ona linija na monitoru umirućeg pacijenta, sve do tragikomičnog kraja sa bombom i samoubistvom stare, ali posrnule školske ljubavi naše heroine.
Očajan scenario, prosječna ili loša gluma, poneki ubjedljiv bljesak akcione koreografije prosto nisu dovoljni da sakriju ono što film “Okidač upozorenja” suštinski jeste, a to je filmsko otjelotvorenje one narodne poslovice, da se pune puške plaši jedan, a prazne dvojica, onaj ispred nje i onaj ko je drži u rukama. U ovom slučaju, ne bi trebalo ni naglašavati da je prazna puška u rukama gospođice Parker, bez obzira čiji je prst na okidaču.
Ocjena 2
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
