“Lažni ubica” (2024): Do kraja u dobru i zlu
Kultni režiser Ričard Linklejter, reputaciju je izgradio nizom nezavisnih filmova (“Zbunjen i ošamućen”, “Prije zore”, “Djetinstvo”...), u kojima je uz specifičan autorski rukopis tretirao motive drame i komedije kroz teme odrastanja, ljubavi i protoka vremena pa je naglašeno žanrovski obrazac krimića u njegovom novom filmu “Lažni ubica” (“Hit Man”) bio prilično iznenađenje, kako za kritiku, tako i za publiku.
Da bude zanimljivije, on se u pomenutom filmu, za koji je scenario pisao glavni glumac u filmu, talentovani Glen Pauel, daleko bolje snašao na novom terenu noar krimića, nego na dobro poznatoj teritoriji verbalne komedije kojom se bavio u većem dijelu sopstvenog opusa.
Naime Linklejter kombinujući komediju, noar i dramu, kreira priču u kojoj Pauel glumi Garija Džonsona, usamljenog profesora koji drži do strogih principa i koji radi kao lažni ubica u policijskoj upravi u Nju Orleansu.
Prirodno talentovan da se prilagodi različitim okolnostima i ličnostima da bi se približio očajnim ljudima koji se nadaju da će uz njegovu pomoć moći da se osvete svojim neprijateljima, Gari upada na moralno sumnjivu teritoriju kada ga privuče jedan od potencijalnih kriminalaca, prelijepa mlada žena po imenu Medison u fantastičnom tumačenju Adrije Ajrone.
Kada se Medison zaljubi u jednu od Garijevih ličnosti kao ubice, misterioznog i seksi Rona, njihova strasna afera pokrenuće lančanu reakciju pretvaranja, obmane i podizanja uloga, u kojoj se vrlo brzo tope granice istine i laži, ali i dobra i zla.
Film bez većih problema funkcioniše tečno i glatko, glumački tandem rasipa evidentnu međusobnu hemiju na sve strane, kamera s lakoćom kombinuje naturalizam i glamur, zavisno od potrebe i publika je vrlo brzo uvučena u svijet egzistencijalne noar komedije o identitetu kroz niz seksepilnih i zabavnih scena.
Da bude zanimljivije, sam zaplet je djelimično inspirisan istinitom pričom novinara Skipa Holandsvorta, koju su Linklejter i Pauel pretočili u duhovit scenario, koji lako drži pažnju, osim kada Linklejter počne lutati u njegovoj režiserskoj adaptaciji, pokušavajući bespotrebno da žanrovske obrasce obogati bekgraundom nezavisnog filmadžije, da bi dao svom ostvarenju dodatnu umjetničku težinu.
Što je njemu na papiru vjerovatno djelovalo kao dobra ideja, ali problem je izvođenje, u kojem film daleko bolje izgleda i funkcioniše kada se drži standarda krimića i komedije, nego drame o zamjeni identiteta i moralnim dilemama pojedinca u eri erozije društvenih odnosa.
Prostije rečeno, kada Pauel glumi opasnog ubicu Rona, vrbujući nesrećnike koji su odlučili da pravdu uzmu u svoje, tj. ruke ubice ili eksplozivno koketira sa Medison, Linklejterov film radi kao švajcarski sat, kada on odluči da drži konfuzna predavanja o životu i odnosima, kroz ton dosadnog profesora Gerija Džonsona, film gubi zamah i postaje, da budemo otvoreno jasni, dosadan.
Da bude gore, Pauel, jedan od talentovanijih glumaca svoje generacije, ni blizu nije uvjerljiv kao Džonson, dok kao Ron briljira na ekranu, a uz svesrdnu pomoć seksepilne i talentovane Ajorne, ekran u njihovim zajedničkim scenama doslovno gori od emocija.
Ipak, koliko god se glumci trudili da izvuku ovaj simpatični multižanrovski paket, on na svoju štetu nekoliko puta gubi narativni ritam, posebno u srednjem dijelu filma, dok noarovski rasplet srećom u finalu, koliko-toliko vraća stvari na pravi kolosijek.
Jednostavno, kada već na platnu imate harizmatični par, koji čine lažni ubica i fatalna zavodnica, pustite da njihova akcija i interakcija govori za sebe, bez suvišnih verbalnih filozofiranja, jer u filmu koji prelazi putanju od komedije preko romantike i trilera do filozofske studije o ljudskoj sposobnosti nije teško pogoditi šta će se publici najviše dopasti.
Da malo pomognemo, filozofska studija sigurno nije, posebno kada Madison dobije svojih pet minuta za demonstraciju talenta žene, zbog koje se gubi glava, a kamoli pojam dobra i zla.
Ocjena 4
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
