Kultni film “Pink Floyd: The Wall” slavi 40 godina od izlaska: Veličanstvena cigla u zidu pop kulture
LONDON - Premijerno prikazan u Londonu 1982. godine, film “Pink Floyd: The Wall”, u režiji Alana Parkera, zasnovan na istoimenom albumu, tada je započeo svoj četiri decenije dug put do statusa kultnog multižanrovskog djela, čiji uticaj prevazilazi granice umjetnosti.
Album “The Wall” bio je u prodavnicama više od dvije godine kada se u bioskopima pojavila filmska adaptacija Alana Parkera. Rodžer Voteres i ostali članovi benda, Dejvid Gilmur i Nik Mejson, bili su prisutni na premijeri, ali ne i Ričard Rajt, koji više nije bio član grupe. Nekoliko mjeseci ranije film je predstavljen na Kanskom festivalu, a Voters je, govoreći o prijemu filma, bio samouvjeren u svom stilu.
- Siguran sam da sam vidio Stivena Spilberga kako pravi grimase kod Terija Semela, direktora “Vorner brosa”, kada su se svjetla upalila, govoreći “Šta je ovo, dođavola?”, dok se Semel okrenuo prema meni i naklonio sa poštovanjem. Reakcija “Šta je ovo, dođavola?” bila je prikladan izraz za naš film. Bilo je to nešto što niko nikada ranije nije vidio, spoj žive akcije, filma i nadrealnog svijeta - rekao je Voters. Sam basista, koji je bio najzaslužniji za pisanje, kako albuma, tako i filmske adaptacije, nikad nije patio od skromnosti, ali je u ovom slučaju bio u pravu. Film “The Wall” bio je sesija psihoanalize, tok svijesti pretočen u muziku, koji je na scenu brutalno iskreno postavio kako lične opsesije svojih autora, tako i narušene odnose članova grupe i pritisak publike na bend, uz autentičan vizuelni stil.
Reditelj Alan Parker bio je obožavalac grupe, pa je angažovao Skarfu i snimatelja Majkla Seresina da pretoče Votersovu viziju u film, ali je vrlo brzo snimanje krenulo po zlu. Stalni sukobi sa Votersom, nemogućnost da se živi snimci benda uklope u film, te kreativni sukobi autorskog tima, natjerali su Parkera da snimanje opiše kao jedno od najjadnijih iskustava u njegovom životu.
Film je nakon premijere ušao u ograničenu distribuciju, uspjevši da zaradi oko 30 miliona dolara (sa budžetom od 12 miliona), sa vrlo pomiješanim kritikama, koje uglavnom nisu shvatale mračnu i depresivnu viziju koja je stajala iza filma.
Čuveni kritičar Rodžer Ebert dao mu je dvije zvjezdice od četiri moguće, uz pomiješana osjećanja u vezi sa kvalitetom.
- “Zid” je zapanjujuća vizija samouništenja i jedan od najstrašnijih mjuzikala svih vremena, ali je efektivan. Muzika je jaka i istinita, slike su poput čekića, a rok heroj nije samo razmaženi narcis, već stvarna, tragična slika očaja ovog nuklearnog doba - napisao je Ebert.
Ipak, kako je rasla slava benda, paradoksalno dodatno pojačana razdorom između Votersa i ostatka grupe, film je polako, ali sigurno širio svoj kult. Prvo kod ljubitelja grupe, a potom i kod šireg sloja publike, uz značajan doprinos njegove unikatne multižanrovske vizije estetici pop kulture, od filma, preko video-igara i spotova, do same muzike. Četiri decenije kasnije, mračna vizija o zidovima oko ljudi nije futuristička metafora, već sve prisutnija realnost, ali film djeluje jednako efektno kao i početkom osme decenije u svakom pogledu.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
