“Dječak ubija svijet” (2024): Ćuti i udaraj
Dvojica ljubitelja akcionih filmova, stripova i arkadnih video-igara, njemački režiser Moric Mor i scenarist Arend Remers napisali su scenario za kratki film, koji su imali priliku predstaviti velikom Semu Rejmiju, koji je odlučio producirati dugometražni film za koji je scenario dodatno razvio Tejlor Barton Smit i stvoren je film “Dječak ubija svijet”(“Boy Kills World”).
Slijedeći jednostavni žanrovski obrazac priče o osveti ugrađen u bazičnu ideju filma, pratimo Dječaka (Bil Skarsgard), dijete čija je porodica ubijena u tragičnom događaju, koji je i njega ostavio gluvonijemim, da bi se uz pomoć tajanstvenog šamana (Jajan Ruhian), pomenuti Dječak surovim drilom pretvorio u živu borbenu mašinu, kako bi sproveo željenu osvetu zbog stradanja porodice.
Protagonista zatim započinje suludo putovanje u potrazi za odgovorima, probijajući se kroz nijanse distopijske stvarnosti, u kojoj se čini da ništa nema smisla, osim želje da Dječak osveti svoju prošlost i ubije psihotičnu vladarku distopijskog grada Hildu Van Der Koj (Famke Jansen) i njenu porodicu/saveznike.
U tom segmentu film funkcioniše sasvim solidno, brutalne akcione scene su više nego impresivne, Skarsgard s lakoćom nosi lik nijemog osvetnika, ostatak ekipe mu sasvim solidno asistira, ali problemi nastaju kada se osnovni akcioni zaplet nadograđuje elementima parodije i apsurdnog humora, kako bi se po svaku cijenu dobio originalni izraz unutar žanrovske forme, poznate i priznate po minimalističkim, ali funkcionalnim konstrukcijama.
U praktičnom smislu, to se izvodi kroz serije flešbekova, nadrealnih scena snova, seriju unutrašnjih monologa glavnog junaka izrečenih glasom iz video-igara, isforsiranih preokreta i gomilanje bizarnih likova, dok u krajnjem skoru to djeluje kao da je recimo Garet Edvards (“Racija”, “Bande Londona”) režirao scenario Terija Gilama (“12 majmuna”, “Brazil”).
Istina, to na momente djeluje zanimljivo, ali kako film odmiče tim postupkom razbija se visokooktanski ritam akcionih scena, a praćenje brojnih narativnih skokova na relaciji prošlost-sadašnjost, počinje ozbiljno iskušavati percepciju gledaoca.
Ne može se osporiti Skarsgardov trud, da autorsku do ekstrema dotjeranu ideju špageti vesterna o bezimenom osvetniku škrtom na riječima, izvede impresivnim fizičkim nastupom u ultraadrenalinskim scenama borbi, ali doslovno njegov trud prečesto ostaje u zbunjućim i konfuznim podzapletima koji prate njegov krvavi osvetnički put.
Jednako tako, u drugi plan pada impresivan doprinos ikone B-filmova Famke Jansen kao Hilde Van Der Koj, u portretu velike negativke koji glumica u svom stilu iznosi na tankoj ivici karikature ili vrlo zanimljivi nastupi koje imaju talentovana Džesika Rot i pouzdani akcioni epizodisti Bret Gelman Dokeri Majkl i Jajan Ruhian.
Prosto rečeno, kada u akcionom filmu fizički trud glavnih junaka ostaje u sjeni režiserskog poigravanja stilom, nešto nije u redu, a kad režiser poput Mora za stil izabere kombinaciju eksplozivnog vizuelnog baleta slomljenih udova, krvi i metaka sa haotičnim uticajima estetike slepstik komedije, stripa, video-igara i angažovane distopijske fantastike, u jednom momentu vam postane muka, jer prosto ne možete da mentalno svarite sve što vas bombarduje sa ekrana.
Možda je to dovoljno za hrabar pokušaj multižanrovskog ukrštanja, ali za uspješan film potrebno je imati jasnu priču, impresivne likove i uvjerljivu režiju, a ne samo dvočasovni frentični haos neduhovite komedije, harizmatične glume i zabavne akcije. Ukratko, trebalo je manje priče i dosta više udaranja.
Ocjena 3
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
