Sujeta, očaj i licemjerje
Ne ulazeći u takozvane “teorije zavjere” i ne preispitujući krajnji cilj epidemije, odnosno da li je ona puštena iz laboratorije ili je nastala kao rezultat mutacije nekog šišmiša koji je prodat kao delikates na pijaci u Vuhanu, činjenica je da je pandemija virusa korona danas više geopolitičko nego što je ikad bila zdravstveno pitanje.
Treba biti načisto i odmah reći da virus nedvosmisleno postoji i da su svjedoci desetine hiljada preminulih, a isuviše smo mali da bismo sada pričali kako je sam virus nastao. Međutim, iz pozicije zemalja koji kontrolišu ekonomske, političke i druge svjetske tokove, to uopšte nije važno, jer one nikada nemaju vremena za empatiju i tople ljudske priče, a svaku krizu koriste kako bi zauzele što bolju poziciju u šahovskoj igri geopolitike.
Tako, ako ćemo ostaviti po strani sve faktore koji se tiču zdravlja, možemo da vidimo da je ova pandemija na scenu vratila igrače poput Velike Britanije, a pokazala i ogoljela sve slabosti, nedostatke i licemjerstvo Evropske unije. Da je priča o solidarnosti, ljudskim pravima, jednakosti velikih i malih samo prodavanje magle pričali su i ranije, to je bio ključni argument evroskeptika i protivnika zajedničke unije evropskih zemalja. Ali, najveće zemlje nikada se nisu našle u tako velikoj krizi da bi zanemarile druge članice, pa iako su pojedine države, poput Grčke, doveli do ruba egzistencije, davali su im određene mrvice koje bi poslužile kao argument da su ipak jednaki nekome poput Njemačke i da se njih nešto tobože pita u toj zajednici.
Dok je virus bio još daleko, u Kini, krenule su da izlaze prve slabosti u vidu nesnalaženja kako postupati u slučaju da virus, ipak, uspije preći toliki put i pojavi se u nekoj od zemalja članica. Danas, godinu dana kasnije, svjedoci smo da taj strah nije bio zbog toga što će se zaraziti stotine hiljada, nego zato što su svi bili svjesni da EU nema mehanizam koji bi dobro funkcionisao u krizi poput ove. Prosto, fondovi i ogromne količine novca nisu bili dovoljni, jer se kriza nije ogledala u materiji, nego u ljudskim životima i nevidljivom neprijatelju koji ne može da se pobijedi uplatom nekoliko milijardi u budžet neke države.
Ulaskom u mart 2020. godine iza one proklamovane jednakosti obrisana je tačka i stavljen zarez, uz ono čuveno “ali”. Tako je “računajte na nas” postalo “računajte na nas, ali kad se mi izborimo sa svojim problemima”. Porušene barijere su ponovo podignute, a otvorene granice opet zatvorene. Ipak, mazohizam pojedinih lidera nije dao da prizna da brod tone, pa su očajnički pokušavali da poprave utisak, a svaki novi potez krizu je samo produbljivao. To je dovelo dotle da su lideri Unije pokušali sebe i druge da ubijede da najveći problem nije katastrofalna ekonomska kriza ili visoka smrtnost, nego ruska i kineska vakcina.
Time je Unija svojim članicama i kandidatima poručila da je bolje umrijeti i ne putovati, nego da vas Rusi i Kinezi liječe. Tako su nove evropske vrijednosti postali sujeta, očaj i licemjerje.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
