Planinska rijeka
Jačanjem institucija Srbije i Republike Srpske prekinuta je višegodišnja praksa otimanja srpskog kulturno-istorijskog nasljeđa, svojatanja ličnosti i, čak, čitavih epoha od strane naroda nastalih tek u posljednjoj deceniji 20. vijeka, ali u posljednje vrijeme obnavlja se priča o “velikosrpskoj ideji” i nekakvim pretenzijama Srbije da okupira region.
I dok razni političari, nadriistoričari i kvaziintelektualci sikću o toj “velikosrpskoj agresiji potpomognutoj od strance Srpske pravoslavne crkve”, istovremeno, samo u posljednjih nekoliko dana oskrnavljena je pravoslavna crkva u Makedoniji, u Crnoj Gori poslanik Bošnjačke stranke djela Meše Selimovića predstavlja kao tekovinu bošnjačke kulture, u BiH se uz svesrdnu podršku stranaca obnavlja ideja otimanja nadležnosti Republike Srpske i smjenjivanja srpskih predstavnika, a kao šlag na tortu došla je objava u kojoj se Pećka patrijaršija predstavlja kao blago “albanske pravoslavne crkve”. Sve ovo nastavak je kontinuirane tihe akcije u kojoj se agresor predstavlja kao žrtva, a koja traje već više od dvije decenije.
U svim ovim postupcima otimačine i ponižavanja Srba kao opravdanje se navodi da “niko nema ništa protiv Srba, SPC, ali ima protiv velikosrpske ideologije”. Samim tim oni sebi daju za pravo da proglašavaju dobre i loše, podobne i nepodobne Srbe. Po toj matrici dobri su samo oni Srbi koji će se pridružiti njihovim mazohističkim galamama, koji će se javno postidjeti svoje istorije i odreći sopstvenog identiteta.
Tako je novoizabrani gradonačelnik Banjaluke Draško Stanivuković bio dobar političkom Sarajevu dok je bio samo opozicionar, ali sada kad je kao izabrani predstavnik kategorično odbio da prihvati njihovu priču, postao je “isti kao i svi ostali Srbi, odojen na genocidnoj ideologiji”. Nije ovo stvar podrške politici Stanivukovića, suština je da će on od strane Sarajeva doživjeti što su i svi srpski političari. Biće označen kao “četnik” i “fašista”. Sve te kvalifikacije doživljava svakodnevno Milorad Dodik, doživljavali su Ivanić, Špirić, Šarović... Svi Srbi izabrani od naroda. Dakle, bez obzira na političko djelovanje, kao ispit političke zrelosti Sarajevu se podrazumijeva da priznate genocid, da se odreknete Srbije i da im se pridružite u galami protiv Srba.
Ali kako je Aleksa Šantić rekao: “Mi znamo sudbu i sve što nas čeka, no strah nam neće zalediti grudi”. Sudba srpskog naroda je da proživljava golgotu, trpi udarce i kamenje. Ovo je samo još jedno iskušenje kroz koje treba da prođe, ako budemo jedinstveni i zajedno. Pećaršija će i dalje prkositi napadima i vremenu, svetinje će biti obnovljene, a kulturu i identitet nam niko neće oteti. Jer “snaga je naša planinska rijeka, nju neće nigda ustaviti niko”.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
