Paranje džempera
Današnja Evropska unija je tek puki fantom nekada planirane zajednice, njena blijeda sjenka. Izdala je sve što je izvorno planirala da bude i namjeravala da postigne - federalnu političku uniju unutar sebe i konfederalni kooperativni mirovni poredak s Rusijom. Umjesto toga ova zajednica je danas u neobjavljenom ratu sa Rusijom. Princip nemiješanja u poslove drugih, kao temeljna odrednica koju su Evropljani na osnovu vlastitog iskustva ugradili u međunarodno pravo za sve, bačen je pod tepih.
Ključna greška - EU je dozvolila da SAD odrede njene strateške interese, ali i nametnu određene vrijednosti, koje nikada nisu bile evropske. Na taj način ova zajednica je i de fakto izgubila svoju nezavisnost i prepoznatljivost. Prvo intelektualnu i kulturnu, zatim političku, geostratešku i ekonomsku. Sve ovo je dovelo do toga da ideja o EU djeluje poput utopizma.
Politički razjedinjena i institucionalno krhka ona je bila uhvaćena prvo u vrtlog bankarske krize 2008. godine. Nakon toga je patila od politike štednje, podjele Evrope na jug i sjever, ljevičarskog populizma na jugu i desničarskog na sjeveru, izbjegličke krize i “bregzita”. A onda je došao i rat u Ukrajini, koji je do kraja uništio ideju političke Evrope, koja se raspliće kao pleteni džemper, kao da neko manično vuče konac.
Sve to je pratilo, prvo iza zavjese, onda i sve otvorenije, pokušaji smanjenja suvereniteta zemalja članica. Onima koji bi se pobunili demokratski je prijećeno sankcijama. Jednom dijelu zemalja članica bila je to kap koja je prelila čašu. Naravno i ekonomska i finansijska kriza samo su dodatno dolile ulje na vatru. Uvoditi sankcije Rusiji, na uvoz njihovih jeftinih energenata, a onda ih kupovati daleko skuplje, preko posrednika Indije, pokazalo je sve licjemjerstvo briselskih demokrata, ali i u praksi jednu suludu politiku, koja se odvija preko leđa običnih ljudi.
Kada se podvuče crta, jasno je da je sve ovo zbirno gledajući dovelo do “pobune”. Sve više je građana unutar pojedinih zemalja članica EU, koji svoj glas daju konzervativnim ili, kako ih mejnstrim zapadni mediji nazivaju, desničarskim partijama. Njihov uspon je evidentan u Francuskoj, ali i Grčkoj, dok su u Španiji, Italiji, Mađarskoj i Slovačkoj dobile najveću podršku građana. Sličan scenario se može očekivati i kada je u pitanju Poljska. Ono što je karakteristično za gotovo sve ove zemlje jeste odmicanje od politike Brisela i vraćanja suvereniteta zemlji te porodičnim vrijednostima. Jedan dio ovih država, doduše manji, zalaže se i za obustavu slanja naoružanja Ukrajini.
Da li je ovo buđenje stare Evrope ili tek prolazan trend, odnosno glas ljudi, koji iz očaju traže alternativu?
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
