Opštine male, problemi veliki
Rubne opštine u Srpskoj, osim problema odlaska mladih ljudi ali i cijelih porodica, svakodnevno se suočavaju i sa činjenicom da u svojim “varošicama” nemaju elementarne uslove za život.
Bez korektnih puteva i uz lošu infrastrukturu samo najveći optimisti vjeruju u bolje sutra.
Nažalost, kulturni i sportski događaji u malim mjestima su misaona imenica, pa su i to samo neki od razloga zašto se broj stanovnika smanjuje u tim mjestima i zašto se ljudi odlučuju da se presele u regionalni centar, a nerijetko i u inostranstvo.
Tužno je da neke opštine u 21. vijeku, između ostalog, nemaju mesaru, pekaru, banku i dom zdravlja, bez čega je život skoro pa nezamisliv. I tu njihovim mukama nije kraj.
Ostali su samo najuporniji, ali ih je malo. Centralizaciju su najviše platile male sredine, a tmurnu svakodnevicu u izrazito nerazvijenim i nerazvijenim opštinama, često probude oni koji su ostali, koji za egzistenciju zarađuju isključivo od svog rada. Pošteno.
Društveni život, recimo u Krupi na Uni, stao je u svega dvije prodavnice i jednu kafanu, a školskom zvonu na jesen radovaće se samo dva prvačića. I tako širom Srpske, mnogo je opština koje su na izdisaju i pred kojima je budućnost siva.
Nije lako ni u mjestima koje ratno breme vuku i danas. Srebrenica, sinonim za takvo nešto, nema pekaru, ali dobro bi bilo da je to jedini problem. Ništa bolje nije ni na jugu Srpske, gdje od Trebinja do Višegrada imate stanovnika kao recimo u Gradišci, što je pokazatelj kakva je budućnost i te regije. Tako ni subvencije lokalne vlasti u Ljubinju ne mogu ostaviti ljekare u ovoj hercegovačkoj opštini poznatoj po duvanu, medu i odbojci. Ovakvih i sličnih opština u Srpskoj je najmanje 30. Porazna je i činjenica da je taj krug sve širi.
Uredno vodosnabdijevanje, kanalizacija, ulična rasvjeta, pozorišne predstave i sportske utakmica vrijedne pažnje ostaće nedosanjan san za stanovnike ovih opština. I dok školske klupe zjape poluprazne, a ulice u ljetnim danima godišnjih odmora pune uglavnom ljudi koji su otišli u potrazi za boljim uslovima za život, ovakve opštine postaju mjesta u kojima je najvažnije da postoje starački domovi. Ipak, nije sve tako crno, s obzirom na činjenicu da svako mjesto krije i neku pozitivnu ljudsku priču, a povratak ljudi, koje zov zavičaja odvuče od gradske vreve i urbanih sredina, vraća vjeru da će i dalje tu ljudi živjeti i stvarati svoje porodice. Za neka bolja vremena.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
