Ogoljavanje
“Izetbegović nadigrao Čovića”, naslov je “analitičkog” teksta objavljenog na jednom od federalnih portala, koji možda i na najbolji način ogoljuje političku scenu u ovom entitetu i dvoličnost onih koji su koliko trude da pred međunarodnom javnošću pokažu kako se zalažu za jednakost svih u naroda BiH.
Ogoljuje i demistifikuje, ako je neko još uvijek imao nekakvih nedoumica, kada su u pitanju krajnje namjere bošnjačke političke elite. Danima već predstavnici bošnjačkih partija likuju kako je hrvatska politika doživjela politički i diplomatski debakl, a kojem su svi, navodno, mogli da svjedoče u institucijama EU i NATO-u. Debakl jer u raznim rezolucijama, prilikom pominjanja BiH, nije stavljena i “konstitutivnost naroda”. To što se Dejton spominje, oni prećutkuju.
Cilj opravdava sredstvo, pa čak i u slučaju da to znači političku i egzistencijalnu “eliminaciju” jednog naroda u BiH. Vjerovatno su stoga i oni koji su smatrali da iza famoznog slovenačkog “non-pejpera” stoji u stvari “sarajevska kuhinja” bili u pravu. Trebao je to biti okidač kod međunarodne zajednice da se aktivnije stavi na stranu “ugroženih” Bošnjaka. Krajnji cilj je da se uz pomoć novog visokog predstavnika realizuju izborne promjene, a onda bi se “haubice” okrenule ka Srpskoj i obračunu s njom i srpskim narodom, koje je Izetbegović u nekoliko navrata javno etiketirao kao “genocidaške”. Kuda to vodi? Pa nikud! I Evropa na sve to gleda anemično, ne shvatajući istoriju ovih prostora. Ne shvataju ni da se iza priča o nekakvoj građanskoj državi, ravnopravnosti raznih Sejdića i Fincija, u stvari krije podla namjera Sarajeva da napravi državu po volji jednog naroda. Treba se nadati da se Izetbegović neće previše zaigrati, jer igra koju vodi sa Komšićem, Turkovićevom i Alkalajem nikome dobrog ne može donijeti u BiH. Ali baš nikome.
Doduše, ne treba mu vjerovati. Zar se i može vjerovati čovjeku koji na svom stolu drži “Islamsku deklaraciju”. Da li se može vjerovati čovjeku koji je zarad svog opstanka spreman da ugrozi mir, baš kao i njegov otac. Ono što mu ne ide naruku jesu stavovi iz Zagrebu i Beograda da neće dozvoliti demontažu Dejtona, kao garanta ovog sporazuma.
Kao odgovor na to, iz Sarajeva su opet potegli za isprobanom matricom, te se opet mogu čuti priče nekakvoj velikosrpskoj agresiji. Što jednom reče jedan književnik, da uistinu postoji taj neki velikosrpski hegemonizam, pa ne bi Srbija danas bila toliko mala.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
