Oblakova baba i Barkolin burazer
Svaki televizijski prenos sportskih nadmetanja podrazumijeva i postojanje komentatora.
To je tako odvajkada, ne samo kod nas već svuda na planeti. Postoji i škola mišljenja da su komentatori nepotrebna kategorija i da bi prosječan gledalac više uživao u utakmici kada bi sa zvučnika dolazio samo huk stadiona i zvuk pištaljke. Takvi na svoje dolaze baš ovih dana i sedmica tokom prenosa utakmica sa Evropskog prvenstva u fudbalu na zajedničkom javnom servisu sa sjedištem u Sarajevu.
Bivša Jugoslavija iznjedrila je tri različite škole sportskog komentarisanja. U Zagrebu već decenijama najviše vode računa o toj djelatnosti, formiraju i školuju komentatore po strogo utvrđenim pravilima još od vremena Milke Babović i Borisa Mutića. Hrvatski komentatori uglavnom vode računa da ne zamaraju gledaoce bespotrebnim informacijama i neartikulisanim uzvicima, postoje da bi dodatno približili publici dešavanja na terenu, a istovremeno su odlično upućeni u sve finese sporta koji prate, neki čak toliko dobro da povremeno zvuče kvalitetnije pripremljeni od školovanih stručnjaka iz te oblasti.
U Beogradu, pak, stvari nisu toliko ozbiljne, puno je improvizacije, pjesništva, povremeno čak i degutantnog, ali ta škola je u suštini izuzetno šarmantna, a teško se može naći izvođač komentatorskih radova koji nema blage veze o sportu koji komentariše. Suština treće škole, one sarajevske, je da se komentari utakmica ne razlikuju od laičkih rasprava na pijaci ili u ćevabdžinici. Sarajevski komentatori već decenijama niti se pripremaju, niti improvizuju, a fond riječi im je kratak kao istorija nastupa fudbalske reprezentacije BiH na velikim takmičenjima.
Velika fudbalska takmičenja istorijska su prilika da gledaoci u ovoj zemlji gledaju BHT1 i to isključivo zato što su na to prinuđeni moranjem kablovskih operatera da zatamnjuju programe televizija iz susjednih zemalja. Stoga je svaki prosječan “ljubitelj fudbala” opet prinuđen da tokom prenosa, na primjer, utakmice Turske i Austrije, čuje svaku moguću vezu koju neki akter na terenu ima sa BiH, fudbalerom iz BiH ili nekom drugom doskočicom koja se tiče BiH. Od toga da je “taj i taj” saigrač “našeg tog i tog” do priča o tome kako je “taj i taj” porijeklom iz “tog i tog” mjesta. I tako godinama, decenijama. Džekin saigrač iz Fenerbahčea, Dedićev iz Salcburga, Oblakova baba iz Bosne, a Barkolin brat branio je u Tuzla sitiju.
Šampionski komentar svakako je onaj da je otac Federika Kijeze dao gol na “Koševu” 1997. Izrečen je tokom utakmice Hrvatska - Italija i taj podatak apsolutno nikakve veze nije imao sa dešavanjima na terenu osim što je za Italiju, eto, igrao Federiko Kijeza.
Evro 2024, srećom, traje još sedam dana pa će i ove bravure, kao i cijeli BHT, brzo u zaborav. Na bar dvije godine, do Mundijala. I novog kruga terora.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
