Mi znamo ko smo
U poslijeratnom periodu na prostorima bivše Jugoslavije mnogo se pričalo o pomirenju, o suzbijanju mržnje i netrpeljivosti. I zaista, samo tako bi ekonomski opustošene države na ovom brdovitom Balkanu mogle da krenu u napredak. Mnogi se pitaju “kako smo se doveli u situaciju da sa nekadašnjim komšijom ili kumom više ne pričamo zbog vjere” i da nekadašnje proklamovano bratstvo i jedinstvo danas zamjenjuje ono “nismo mi isti”.
Salve uvreda, poruka mržnje i srbofobnih politika karakteristične su za postratni period, a posljedicu i uzrok treba naći u istorijskim tokovima komunističke Jugoslavije. Pamfleti i proklamacije Partije osokolili su konvertitstvo i novoformirane narode i narodnosti. Silovateljski pristup i paušalni zaključci iz istorije prostora koje naseljavaju južnoslovenski narodi dale su krila mnogima da krenu u formiranje svoje narodnosti kroz falsifikovanje kulture i istorije, a neki su išli toliko daleko da su željeli da formiraju i svoje crkve i da postanu tumači svih religijskih postulata.
Sve do 1971. na prostoru BiH su u narodnom smislu većinu činili Srbi i Hrvati, kada je Ustavom Jugoslavije propisano da su Muslimani proglašeni ravnopravnim narodom, a tada odbijena inicijativa Hamdije Pozderca da se dodijeli naziv Bošnjaci počinje da se primjenjuje tek raspadom bivše države. Da bi se takav grub akt opravdao, trebalo je istorijski potvrditi kontinuitet tog naroda i od tog perioda javlja se hiperprodukcija knjiga, “naučnih radova” i sličnih dokumenata koji su temelj današnje priče o “hiljadugodišnjem kontinuitetu”.
Svjesni da je takva priča rezultat falsifikata, pristupilo se onoj politici koja je bila svojstvena osmanskoj ideologiji “ako je Turčin krvav do lakata, poturica mora biti do ramena”. Tako bi svako osporavanje bošnjačke nacije na noge podiglo novokomponovane intelektualce i komunističke prvake koji su ovu tezu branili do te mjere da smo danas dobili priču kako su Bošnjaci stariji i od Srba, iako to nema nikakve logike, jer muhamedanska vjera na ove prostore dolazi tek s Turcima, blizu 300 godina kasnije od formiranja države Stefana Nemanje.
Neko bi rekao da su Srbi sve to sami sebi dozvolili i da je to najveći poraz koji su doživjeli kroz Jugoslaviju, ali takav pristup predstavlja jeftino i površno razmišljanje. Srbi su svjesni da su bar šest vijekova stariji od novokomponovanih naroda, svjesni su da su jezici stvoreni tokom '90-ih godina srpski jezik, da je sva istorija i kultura koja se predstavlja kao njihova, u suštini, naša. A tu nema mjesta za mržnju, već samo za žaljenje. Mrziti može samo onaj koji je nemoćan ili onaj koji zna da nešto što drži u posjedu zapravo nije njegovo, pa to ukradeno brani agresivnom mržnjom.
Isti slučaj je i sa Bakirom Izetbegovićem. Jedino što je autentično u njegovim izlivima je strah i neoosmanska ideologija. Kulturu, identitet, jezik i istoriju su ukrali od Srba. I neka su, jer mi znamo ko smo.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
