Likovanje i prepucavanje
Apelaciono vijeće Suda BiH poništilo je prvostepenu presudu od deset godina zatvora izrečenu bivšem komandantu Trećeg korpusa takozvane Armije RBiH Sakibu Mahmuljinu.
General Mahmuljin bio je osuđen zato što “nije preduzeo nužne i razumne mjere da spriječi ubistva i nečovječno postupanje, jer je znao da se njemu podređeni pripadnici odreda 'El mudžahedin' spremaju da učine takva krivična djela”. Osuđen je i zato što je “propustio da preduzme nužne i razumne mjere da se kazne počinioci, iako je znao da iza njih stoje njemu podređeni pripadnici pomenutog odreda”. Apelaciono vijeće uočilo je propuste u toj presudi koji se odnose na “činjenice kojima se dokazuje znanje i svijest optuženog o pripremi krivičnih djela za koja je osuđen”.
Iako iz Suda i Tužilaštva BiH odbijaju da decidno odgovore da li je Apelaciono vijeće uvažilo samo žalbu odbrane na prvostepenu presudu, ipak je jasno da je tako. A to dalje znači da najgore što može da se desi Mahmuljinu u drugom stepenu jeste da mu bude izrečena ista kazna, odnosno deset godina zatvora. Nažalost, vodeći se logikom, a prije svega dosadašnjom praksom tzv. pravosudnih institucija BiH, sve su prilike da bi kazna mogla da mu bude smanjena, pa čak i da bi mogao da bude potpuno oslobođen. To se vidi iz izjava njegovih advokata koji su i pred sudskim vijećem, ali i u javnosti govorili da Mahmuljin nije imao efektivnu kontrolu nad zloglasnim odredom “El mudžahedin” i da, u skladu s tim, ne može da odgovara za zločine koje su počinili ratnici sa dugačkim bradama, kratkim pantalonama i Alahom na usnama. A ako nije Mahmuljin, ko je onda bio nadređen onima koji su pred kamerama odsijecali srpske glave po Ozrenu i Vozući?!
Potomci tih obezglavljenih Srba traže odgovor na to pitanje i kaznu za odgovorne, ali ne samo za izvršioce najbrutalnijih zločina u BiH tokom devedesetih već i za one koji su te zločine naređivali i podržavali i koji su njihove izvršioce pozvali i doveli u BiH. Uprkos tome što je više nego jasno da su Sud i Tužilaštvo BiH u raljama politike, potomci Srba umorenih na najgrozomorniji način u septembru 1995. godine podršku ne treba da traže od politike i političara. U prvom redu ne od onih iz Republike Srpske koji od neustavnog formiranja tzv. pravosudnih institucija smještenih u bivšoj sarajevskoj kasarni “Viktor Bubanj” uglavnom “oštro osuđuju” njihovu antisrpsku praksu i karakter, ali ne čine ništa konkretno da se to promijeni. A i kada krenu da učine nešto konkretno, onda ih ona druga polovina srpskih političara optuži da to rade s ciljem ubiranja predizbornih poena. Za to vrijeme oni koji su mudžahedinima davali državljanstva mirno sjede u Predsjedništvu BiH. I likuju gledajući kako njihove generale oslobađaju, a Srbe osuđuju na najstrože kazne, dok se srpski političari prepucavaju.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
