“Dretelj”
Da li je hapšenjem pripadnika zloglasnog HOS-a Srećka Hercega i Ivana Medića iz Ljubuškog, Marine Grubišić-Fejzić iz Čapljine i Ivana Zelenike iz Jare, osumnjičenih za ratni zločin nad civilima u logoru “Dretelj” u Čapljini počela da stiže pravda za srpske žrtve?
Oni su osumnjičeni za zločine protiv čovječnosti i protiv civilnog stanovništva. Između ostalog, na teret im se stavlja da su u maju 1992. godine, u svojstvu upravnika logora, stražara ili pripadnika formacija HOS-a, počinili ratne zločine nad srpskim civilima sa područja Čapljine i drugih mjesta, koji su bili protivzakonito zatvoreni u neljudskim uslovima u logoru “Dretelj”. Tamo su žrtve zlostavljane, mučene, premlaćivane, silovane, seksualno zlostavljani zarobljeni, mučeni na izrazito ponižavajuće načine.
Kako veliko srce ima žena kao što je Radojka Žuža, stradalnica iz “Dretelja” kada kaže: “Ne daj, Bože, da se ikada i ikome ponove zločini kao što su oni počinjeni u logoru Dretelj”.
Kakav monstruozni um može da pod nokte zabija eksere, drvene klinove, tuče i nogama i rukama, lomi rebra, probija dijafragmu kao što je to u “Dretelju” činio izvjesni “Poskok”.
Ko još može da dokuči kakve su namjere tužioca Džuda Romana koji pet godina “pod tepih” baca brojne zločine u “Dretelju”, a izjave stradalnika zanemaruje kao da se ništa nije dogodilo.
Da li je pravda u Norveškoj i Švedskoj, koja je procesuirala zločince iz “Dretelja”, krivda u BiH koja i ne želi i nije u stanju pet godina da se pomakne s mrtve tačke.
Istina je, ipak, samo jedna... kao i obično.
“Dretelj” je postojao, za njega je znao tadašnji vrh BiH, Međunarodni Crveni krst... Ali “Dretelj” je postojao i za muslimane koji su takođe bili zatočeni u njemu...
Istina koja je čamila duboko ispod zemlje u hangarima i kazamatima “Dretelja” današnjim hapšenjem polako je krenula da se nazire. Jer istina spasava zločince i njihove potomke. Žrtve sa tom istinom već odavno žive.
Na jednom od tržnih centara na putu Čapljina - Mostar, odmah do “Dretelja”, godinama je stajao grafit “Dretelj 1992. ponovo”.
Kako ga shvatiti nego kao upozorenje da istina, i 20 godina kasnije, zločince i te kako boli. I da još postoje monstruozni umovi koji zazivaju aveti prošlosti.
Istina sigurno ne boli Džuda Romana. Ili on ne zna šta je i koliko na ovim balkanskim prostorima košta istina.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
