Bogati, ponovo, ubili Evropu
Kao bomba na evropskom kontinentu odjeknula je vijest da najbogatiji evropski fudbalski klubovi prave zatvorenu “Superligu” u kojoj nema mjesta za sitnu raju i sirotinju. Neko bi rekao: “To je samo sporedna stvar”, bez obzira na to što je najvažnija na svijetu, ali ovaj slučaj je jedan od posljednjih klinova koje je kapitalizam udario u sanduk posvećen strasti, čistoti, običnom čovjeku.
Većina ljubitelja sporta ovo je protumačila kao izdaju i bila je šokirana viješću, kao da arapske pare, bankari, raznorazni fondovi i menadžeri nisu već odavno napravili toliki jaz između siromašnih i bogatih klubova da je bilo samo pitanje vremena kada će do ovoga doći.
Ovakva odluka je kod najvećeg dijela ljudi izazvala bijes i revolt, a sa razlogom je data ocjena da je ovo propast i kraj fudbala kakvog smo poznavali, a u cijelu priču uključili su se i francuski predsjednik Emanuel Makron i britanski premijer Boris Džonson sa pričom da će “zaštiti različitosti”. I time je jasno potvrđeno da sport odavno nije pitanje igre i razonode, nego važno sredstvo promocije i politike kojim bogatuni i aristokratija nastoje lakše da dopru do masa.
Svjetsko fudbalsko prvenstvo oduvijek je bilo najpopularnije takmičenje, a u trenucima njegovog održavanja sve oči svjetske javnosti uperene su baš na njega, pa i da izbije rat niko ne bi mario. Kup evropskih šampiona, a kasnije Liga šampiona, postala je svojevrsno sportsko otjelotvorenje evropske ideje o jednakosti, otvorenosti granica, tamo gdje mali imaju jednake šanse sa velikima... Tako su jedna Bugarska, Rumunija i Jugoslavija osamdesetih godina zaista mogle da se mjere u raznim parametrima sa npr. jednom Holandijom ili Belgijom. Međutim, nekad kada su se i u samoj Evropskoj uniji počele izdvajati pojedine države poput Njemačke ili Francuske, uporedo su i fudbalu počeli da se izdvajaju bogati klubovi.
Kako je Evropska unija i evropska ideja bila sve teže dostižna zemljama u tranziciji, tako je i Liga šampiona postala sve nedostižnija za klubove iz tih država. Baš kao što su se klubovi klizali i kiksali u drugom ili trećem pretkolu kvalifikacija, tako su i države uvijek zapinjale na nekom od poglavlja u pregovorima. I kao što su nas političari ubjeđivali da je status kandidata dobar i nešto pozitivno, tako su i klubovi, koji su kroz seoske lige ulazili u prvo pretkolo i gubili od timova za koje nisu čuli ni najiskusniji kladioničari, govorili da “igraju Evropu”.
Kako je UEFA ubjeđivala Borac, Željezničar, Sarajevo ili Zrinjski da su Evropa neki pašnjaci u Letoniji, Malti i Estoniji, tako i nas EU ubjeđuje da su raznorazna poskupljenja i druge peripetije “evropski standard”.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
