Namjerna sila
Prije tačno 29 godina, ljetno nebo iznad Republike Srpske, prekrili su avioni NATO snaga.
Znatan broj letjelica, u misiji “Namjerna sila”, bombardovalo je gradove, vojne objekte, infrastrukturu, šumska, riječna i poljoprivredna područja, ali i brojne civilne i privredne objekte. Kao i danas neosnovano, nepravedno i neljudski i tada je Republika Srpska bila optužena za ono što nije zgriješila. Od stradalnika, Srpsku su lažno prikazali zločincem, želeći da je razvlaste potčine i obesmisle. Isto onako kako to čine i danas, samo su im metode nešto drugačije. Zato je 30. avgust datum koji nas podsjeća na NATO agresiju na Republiku Srpsku, presedan kakav nije vidjela Evropa do tada. Prošle su decenije, ona živi i opstaje, a napadi i dalje ne prestaju. Zemljište, šume i rijeke koje nam po Ustavu pripadaju atlantisti žele da joj uzmu i predaju vlastima u Sarajevu. Bolna je sudbina srpskog oduvijek stradalničkog naroda. To je vječita borba za slobodom, pravdom i istinom.
OPSTANAK
Prirodni resursi jesu nešto od čega zavisi opstanak ljudske populacije kroz vijekove pa u tome ni Republika Srpska nije izuzetak. Činjenica je da imamo više od polovine teritorije pokrivene šumama i šumskim zemljištima, što nas stavlja iznad evropskog prosjeka. Plodna poljoprivredna zemljišta Posavine i Semberije, ali i drugih krajeva zasigurno predstavljaju sigurnost za naš narod da se prehrani.
U tom kontekstu, proizvodnja hrane mora dobiti veći značaj i podršku naročito u svjetlu globalnih promjena, u okviru kojih značajan broj globalnih organizacija navodi sigurnost hrane za stanovništvo kao problem sa kojim se suočava sve veći broj zemalja. Dakle, zemljišta, bilo šumska, poljoprivredna, vodna ili neka druga su nam od ključnog značaja i resurs su za koji postoji i te kako velika zainteresovanost zapadnih centara moći, čemu smo svakodnevno svjedoci.
Međutim, moramo i dužni smo pamtiti činjenicu da smo kao narod bili izloženi NATO agresiji 1995. godine, kada su se zapadne sile obrušile na Republiku Srpsku, bombardujući teritoriju i njeno stanovništvo osiromašenim uranijumom. Danas, u eri globalizacije, kada je gotovo sve dostupno na internetu, teško da ćemo naći dokumenta koja govore upravo o ovoj vrsti kontaminacije koja ima direktan uticaj ne samo na prirodne resurse, nego i na ljudsko zdravlje. Tada nije kontaminirano samo zemljište u Republici Srpskoj i Srbiji, tada su ubijani civili, a bombe koje su padale nisu birale uzrast.
NASRTAJI
NATO bombardovanje osiromašenim uranijumom je politički osjetljiva tema, nepoželjna u javnosti, nerijetko osporavana i od strane određenih naučnika koji tvrde da nema štetnog dejstva osiromašenog uranijuma po ljudsko zdravlje, te da je besmisleno dovoditi u vezu incidencu pojavljivanja malignih oboljenja sa ovim. To nisu zapadni naučnici, naši su. Međutim, ono što je evidentna i nepobitna činjenica jeste ipak drastično povećan broj oboljelih od malignih bolesti, a koji su bili izloženi bombardovanju te 1995. godine, nakon čega su se preselili u druge krajeve. Stopa njihove smrtnosti od malignih oboljenja bila je i do pet puta veća u odnosu na lokalno stanovništvo.
Nasrtaji na naše prirodne resurse traju, samo što danas nemamo tretman kasetnim bombama sa osiromašenim uranijumom, nego nastojanja da se isti ti resursi otmu od Republike Srpske i predaju u vlasništvo BiH, suprotno Ustavu i svim pravnim normama, upravo onako kako smo bili tretirani operacijom “Namjerna sila” bez odluke Savjeta bezbjednosti Ujedinjenih Nacija prije gotovo 30 godina, opet suprotno bilo kojoj pravnoj normi Ujedinjenih nacija, ali u potpunosti u skladu sa argumentom sile Zapada.
NAUČNI RAD
Saopštavanje istine svijetu jeste zadatak svakoga od nas, kao društveno odgovornih osoba pa je doprinos tome bio i naučni rad pod naslovom “Soil and Human Health-The Reality of the Balkan Region”. Uradili su ga prof. dr Ratko Ristić i moja malenkost. U njega su bili uključeni i mnogi saradnici. Rad je objavljen u publikaciji prestižne međunarodne izdavačke kuće sa sjedištem u Ujedinjenom kraljevstvu, a koji između ostalog govori upravo i o NATO bombardovanju Srbije i Srpske.
Svojim radom u naučnom tijelu Konvencije Ujedinjenih nacija za borbu protiv dezertifikacije uspjeli smo objaviti ovu istinu u srcu Engleske, uz podršku cijenjenog profesora Ratan Lala, sa Ohajo državnog univerziteta.
Globalizacija donosi brojne izazove, ali i povećane zahtjeve stanovništva za pitkom vodom, zdravim zemljištem za proizvodnju hrane, čistim vazduhom i šumama koje predstavljaju izvor kiseonika, rezervoar biodiverziteta, skladište ugljenika, ali i izvor brojnih ekonomskih i socijalnih funkcija.
Upravo zbog toga, pored stručnog i naučnog pristupa očuvanju prirodnih resursa Srpske, od ključnog značaja je i politički pristup, ali ne samo od strane politike nego i od naučne zajednice Republike Srpske. Nije rijedak slučaj da čovjek tek kad ostane bez nečega, vidi kolika je vrijednost toga što je imao. Tako i mi ne smijemo dozvoliti da ostanemo bez svojih prirodnih resursa da bismo cijenili njihovu vrijednost. Zbog toga smo dužni davati svoj doprinos svi zajedno, ali sa jednim ciljem - prirodni resursi Srpske ostaju vlasništvo Republike Srpske i njenog naroda.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
