Diplomate sa “čaršijskim” mentalitetom
Posljednji diplomatski incident dvojice članova Predsjedništva BiH, Šefika Džaferovića i Željka Komšića, najbolji je znak povampirenja političkog islama u glavama ratnih kadrova koji dominiraju političkom scenom vodećih bošnjačkih partija u Sarajevu. Radi se o dva političara koji su pod ogromnim uticajem SDA i Bakira Izetbegovića. To su kadrovi sa spornom ratnom prošlošću i duboko su indoktrinirani mržnjom prema Srbima, Srpskoj i Rusiji, jer u njoj vide silu koja će se suprotstaviti nasilnoj reviziji Dejtonskog sporazuma. Vrijeme će pokazati da to nije dobro za budućnost BiH, kao ni za mir i stabilnost na Balkanu.
Iskazana arogancija prema Rusiji, kao velikoj sili, i ministru inostranih poslova Sergeju Lavrovu, kristalno jasno pokazuje kako bi se takav režim ponašao prema srpskom narodu u nekakvoj unitarnoj i “građanskoj” BiH.
U njihovim postupcima jasno se prepoznaje uticaj neke od velikih zapadnih sila čiji interesi su potpuno saglasni sa dugoročnim interesima političkog islama u Sarajevu - marginalizaciji i ignorisanju prava Srba i Hrvata u BiH. A takva “građanska država” kakvu su oni zamislili bila bi prostor za bošnjačku dominaciju u svim oblastima.
Korijeni ovakvog nediplomatskog ponašanja leže i u njihovom “čaršijskom”, odnosno malograđanskom mentalitetu. Relativno su brzo i lako zauzeli visoke državne funkcije, koje očigledno nisu kadri da nose bez skandala i posljedica po državu BiH.
Osnove političkog islama na prostoru BiH datiraju još od Otomanskog carstva, dobile su na intenzitetu nakon aneksije od strane Austrougarske, a do izražaja došle u toku Drugog svjetskog rata. Nakon poklona koji su dobili od Josipa Broza Tita kroz nastanak Republike BiH kao federalne jedinice, poslijeratna strategija Muslimana bila je sve više okrenuta ka ideologiji Alije Izetbegovića i onome što je on postavio kao krajnji cilj kroz politički pamflet “Islamska deklaracija”.
Sa raspadom bivše SFRJ, SDA je uz podršku pojedinih velikih sila Zapada, a prije svega Njemačke i Velike Britanije, pokušala da održavajući referendum o nezavisnosti, prisili Srbe da ostanu u jednoj tako zamišljenoj državi. Naravno, Srbi su to odbili.
U pomenutoj “Islamskoj deklaraciji” Izetbegović BiH vidi kao islamsku državu, a u kojoj u političkom, ekonomskom i kulturnom životu nema Srba i Hrvata. Osnovne ideje te knjige svode se na to da moderna hrišćanska društva u zapadnoj Evropi ne odgovaraju ljudima islamske vjere.
Kada je Izetbegović krenuo da organizuje Muslimane u prethodnoj Jugoslaviji, bilo je izvjesno da se radi o opasnoj strategiji, jer je ta ideja obuhvatala i druge prostore, a prije svega Rašku oblast, ali i Kosovo i Metohiju.
Ratne perfidije i zločini, koje su sprovele specijalne jedinice iz tzv. ABiH u saradnji sa pojedinim inostranim obavještajnih službama (Markale, ubistvo supruge generala Sefera Halilovića i njenog brata, ubistvo vojnika UNPROFOR-a na Grbavici), bile su u funkciji medijske satanizacije srpskog naroda. Danas se te medijske laži i zločini koriste za osporavanje postojanja Srpske.
Poseban zločin bošnjačke političke elite učinjen je u provociranju i kreiranju zločina koji je počinjen u Srebrenici u julu 1995. I danas vodeće bošnjačke stranke zloupotrebljavaju Srebrenicu za propagandu prema RS i njenim institucijama.
Nove činjenice i istina o građanskom ratu probijaju se isuviše kasno, jer je srpskom narodu, Srpskoj i Otadžbinskom odbrambenom ratu srpskog naroda pričinjena nepovratna i nesaglediva šteta. Radi istine i istorije treba uložiti dodatne institucionalne napore da se te laži o srpskim zločinima razobliče. Ta istina je neophodna u razvoju duhovnih i moralnih vrijednosti Srpske. Bez ove istorijske dimenzije vjerskog, a potom nacionalnog raskola, nije moguće razumjeti ključne dimenzije ovog rata, kao ni sadašnjih međunacionalnih odnosa. Tome su dosta doprinijele i velike sile koje su vladale ili su im se sukobljavali interesi na prostoru Balkana. Danas se ta sukobljenost reflektuje na “zvaničnu istinu o ratu u BiH”.
Okončanjem građanskog rata i donošenjem Dejtonskog sporazuma vodeće bošnjačke stranke su samo napravile predah, da bi se vremenom, a uz podršku dijela međunarodne zajednice, vratile izvornim postavkama političkog islama u pogledu postepenog urušavanja izvornih postavki Dejtonskog sporazuma. To se prije svega zasniva na rušenju konstitutivnosti naroda i preuzimanju nadležnosti od Srpske. Ta strategija uvijena je u oblandu građanskih prava, sloboda i stalno negiranje prava srpskog naroda. Kako onda dalje u ovako podijeljenoj BiH?
Ostale su nepremostive ratne rane i posljedice, tako da bi svaka unitarizacija prostora BiH, a pod plaštom građanskog, vodila u islamsku dominaciju, postepenu seobu Srba i Hrvata i nastanak muslimanske države u srcu jugoistočne Evrope. Kada se tome doda jačanje islama u Albaniji, Sjevernoj Makedoniji i na Kosovu, onda taj problem postaje još veći.
BiH može imati budućnost samo ako se poštuje ravnopravnost konstitutivnih naroda, uz dosljedno poštovanje izvornih nadležnosti entiteta u skladu sa Dejtonskim mirovnim sporazumom. Svako eksperimentisanje vodećih sila EU i NATO-a može ponovo gurnuti ovaj prostor u krvavi rat i nestanak BiH kao međunarodno priznate države.
Stav dijela međunarodne javnosti kako je neophodno “reformisati BiH”, da se treba napraviti novi ustav koji će imati građanski karakter, guraju narode BiH u novu krizu kojoj se kraj i posljedice ne mogu sagledati. Ne može se ignorisati i majorizovati volja Srba i Srpske, pod bilo kakvim izgovorima. Dobro je što su sve srpske relevantne političke stranke jedinstvene oko zaštite tih interesa.
(Prof. dr Mitar Kovač je direktor Evroazijskog bezbjednosnog foruma iz Beograda)
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
