Borac (Banjaluka): Evropska jesen po mjeri

A na listi nisu čak ni svi “patuljci”, tu su zapravo tek Andora, Malta i Monako. San Marino koji ima 30.000 stanovnika ima čak tri olimpijske medalje. Mali Lihtenštajn ima dvocifrenih deset medalja, Luksemburg i Island po četiri, a Crna Gora, takođe članica kluba zemalja s manje od milion stanovnika ima jednu, ali vrijednu olimpijsku medalju: srebro u ženskom rukometu osvojeno još 2012. u Londonu.

KOMŠIJSKE KRAVE

Sport je, naravno, strašno važan za nacionalni ponos. Jugoslavija je bila prava i istinska sportska velesila. Međutim, i poslije njenog raspada, Srbija i Hrvatska su nastavile da postižu ogromne uspjehe. Srbija najviše kroz košarku i tenis zahvaljujući Novaku Đokoviću, a Hrvatska najviše kroz fudbal i kroz alpsko skijanje zahvaljujući bratu i sestri Kostelić. Imajući u vidu da Srbi i Hrvati u Bosni i Hercegovini dominantno navijaju za Srbiju, odnosno Hrvatsku, za “političko Sarajevo” i navijače Bosne i Hercegovine strašno bi važno bilo postići neki realan svjetski sportski uspjeh. Pošto to nikako da se desi, dominira poetika “da komšiji crkne krava” pa se često navija kontra Srbije i Hrvatske, što kulminira ako je s druge strane, primjera radi, Turska. Osim reprezentacija, veliku emotivnu sportsku energiju generišu i klubovi. Uspjesi zagrebačkog Dinama u UEFA Ligi šampiona, kao i rezultati Partizana te Crvene zvezde u košarkaškoj Evroligi, za sarajevske i bh. fudbalske i košarkaške klubove su naučna fantastika. Makedonija ima satisfakciju kroz klupske rezultate Vardara u evropskom rukometu, FK Maribor je takođe postao poznato ime u evropskim takmičenjima, dok nekad mnogo bolji i trofejniji fudbalski klubovi Sarajevo i Željezničar bivaju rutinski poraženi u ranim pretkolima evropskih takmičenja.

PREZIMITI U EVROPI

U decenijama kad je zagrebačkom Dinamu loše išlo u Evropi, pokojni Tomislav Židak, najvažniji žurnalistički hroničar tog kluba, nostalgično je prizivao “prezimljavanje u Evropi”, odnosno neispadanje prije Božića. Takve žalopojke su za sarajevske klubove bile luksuz pošto su oni iz evropskih takmičenja po pravilu ispadali prije nego djeca krenu u školu i prije kraja ljeta. A ipak, u prvim decenijama iza rata, bh. klupskim fudbalom su uglavnom dominirali Sarajevo i Željezničar. A onda se desilo, nekako paralelno, da su se desile velike promjene u organizaciji UEFA klupskih međunarodnih takmičenja sa napretkom klupskog fudbala u dijelovima Republike Srpske i u zapadnoj Hercegovini. I desilo se tako da je u prošloj sezoni mostarski Zrinjski bio prvi bosansko-hercegovački fudbalski klub koji se plasirao u grupnu fazu nekog evropskog takmičenja, konkretno Konferencijske lige i Mostarci se tu nipošto nisu osramotili. Pobjeda protiv favorizovanog holandskog Alkmara 4:3, nakon što su Holanđani na poluvremenu vodili 3:0, ušla je u anale. Sve do posljednjeg minuta sudijske nadoknade Mostarci su u gostima protiv legendarne Aston Vile bili neporaženi, odnosno nadomak osvajanja boda. Nije se došlo do “prezimljavanja”, ali se pokazalo da bh. klubovi ne moraju biti “kanta za nabijanje” u Evropi. Ove godine, banjalučki Borac će igrati u Konferencijskoj ligi, a dlaka je nedostajala da Borac nastupi u evropskoj ligi, drugom po snazi evropskom fudbalskom klupskom takmičenju. Protiv Ferencvaroša, Borac je pao tek u penalskoj lutriji. Žal navijača, kao i stručnog štaba i ekipe je posve razumljiv, ali racionalno gledano za Borac danas je možda i bolja opcija Konferencijska liga, naročito poslije već objavljenog žrijeba. Zvuči ambiciozno, ali “prezimljavanje” uopšte nije “nemoguća misija”.

GRCI U PLATONOVOJ

Ove godine se svakako inauguriše novi model u evropskim takmičenjima. U tom smislu, Borac ima zagarantovanih šest utakmica u Evropi. Prvi od tih mečeva je na domaćem terenu, u Platonovoj, a na megdan stiže famozni Panatinaikos. To je ubjedljivo najjača ekipa od svih koje je Borcu donio žrijeb. Svi ostali su protivnici po mjeri, a daleko od toga da je nemoguće i protiv moćnih Grka na svom terenu izvući pozitivan rezultat. Borac će gostovati na tri ostrva: na Kipru (APOEL), Islandu (Vikingur) i u Irskoj (Šamrok), dok će u Banjaluku doći LASK iz Austrije i Omonija sa Kipra. Navijače Borca očekuje, dakle, slatka takmičarska jesen evropskog fudbala. To je dobar osjećaj koji navijači ozbiljnih klubova redovno imaju: pratiš svoj tim u nacionalnom prvenstvu, ali i na međunarodnoj sceni. Sve to je odlična vijest za urbani identitet Banjaluke. Kultura i sport su u tom smislu, koliko god to bila floskula, “najbolji ambasadori”. Pisano je već u skorije vrijeme o nekim elementima kulturne renesanse u Banjaluci, a u onoj velikoj Jugoslaviji, gdje Banjaluka teško da je mogla ući i u top 10 gradova, imala je svoje sportske legende koje su daleko prevazilazile lokalne okvire: od boksa do rukometa. Ne treba tu zaboravljati ni stare međunarodne iskorake Borca u fudbalu i to se u kontekstu plasmana u Konferencijsku ligu na skoro poetski način nameće poređenje sa Borčevim osvajanjem Mitropa kupa 1992. godine. Neke paralele skoro djeluju nevjerovatno. Taj veliki uspjeh, ostvaren 29. maja 1992, posljednji je trofej u klupskom fudbalu, a vjerovatno i u svim sportovima uopšte, ostvaren, barem formalno, pod “egidom” SFRJ i njenom zastavom. U finalu u italijanskoj Fođi, Borčev protivnik bio je mađarski klub, kao i nedavno u srazu za ulazak u Ligu Evrope. Onda Vašaš, sada Ferencvaroš. Sada je penal lutrija išla kontra Borca, onda je “igrala” za Borac. I kao u nekoj Kafkinoj paraboli, poslije tog 29. maja nestalo je i Jugoslavije i Mitropa kupa. Do sudnjeg dana, što se kaže, Borac iz Banjaluke će ostati njegov posljednji osvajač. Trideset dvije godine kasnije, poslije ciklusa neko bi rekao “hristosovskog”, Borac se na pravi način vraća na veliku evropsku scenu. Dobra je to vijest i treba biti ohrabrenje i podstrek upravi i igračima da nastave sa dobrim igrama u prvenstvu Bosne i Hercegovine pa da evropske jeseni, a nekad možda i proljeća, za banjalučki Borac ne budu izuzetak nego pravilo.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.