Ajnštand ili nečuveno razbojništvo
Nekada, u vrijeme odrastanja, postojale su nezaobilazne knjige kao što je bila “Dječaci Pavlove ulice” mađarskog pisca Ferenca Molnara. Sadašnje vrijeme me podsjetilo na riječ ajnštand (einstand) iz tog dječjeg romana koja obilježava sukob dviju grupa dječaka oko prostora za igru i nastojanja da oni jači otmu ono što pripada dječacima Pavlove ulice. U knjizi piše: “Kada neki jači dječak vidi slabijeg od sebe gdje se igra klikera ili roščića, pa hoće od njega da uzme igračku, onda samo kaže: ajnštand. Ta ružna njemačka riječ znači da jaki dječak proglasi klikere za ratni plijen, a ko se usudi da se suprotstavi, protiv njega će upotrijebiti silu. Ajnštand je dakle i objava rata. Kratak, ali jezgrovit izraz za opsadno stanje, za nasilje, za pravo pesnice i za razbojničku vladavinu”.
Uz tu “ružnu njemačku riječ” ide i razbojnička vladavina. Baš onako kako to čini lažni visoki predstavnik K. Š. uz sasluženje zapadnih ambasada u Sarajevu kojima tepaju “zemlje Kvinte”, a zapravo su “zemlje sepse” koje godinama truju odnose i poništavaju mogućnost dogovora demokratski izabranih predstavnika dva entiteta i tri konstitutivna naroda u BiH. Sve to prati ushićenje i sluganstvo političkog Sarajeva. Taj njemački turista, kao samozvani korumpirani “visoki predstavnik”, dosad je za 40 mjeseci boravka u BiH nakupio za sebe oko milion evra na koje ne plaća porez, plus plaćeni troškovi, još i razni dodaci i privilegije. Otimač K. Š. je namjerio oteti Republici Srpskoj njenu imovinu - poljoprivredno zemljište, šume, vode, rude i rudnike, ali i sve objekte izgrađene do početka rata u BiH 1992. godine. Takvih je većina postojećih škola, bolnica, vrtića, mostova, puteva, ulica i trgova, željezničkih i autobuskih stanica, domova kulture, elektrana, brana i nasipa, vodovoda, kamenoloma i mnogo čega drugog i sve to K. Š. će proglasiti “državnom imovinom Bosne i Hercegovine”. Ta “državna imovina” bi u zemljišne knjige i katastre bila upisana kao vlasništvo “države BiH”. Tako šmitovano nabildana bošnjačka BiH bi kao svoju milostinju dozvolila Republici Srpskoj da nešto od te “državne imovine” koristi za potrebe svojih stanovnika. Srpska ne bi imala ni vlasništvo, ni raspolaganje tom imovinom, a što sve ima Brčko distrikt koji je u zajedničkom vlasništvu Srpske i FBiH ?!?
Pljenidba Kozare, Sutjeske, Donje Gradine
Šmitovana BiH bi mogla tu imovinu Republike Srpske davati strancima, Nijemcima, Arapima ili kome drugom, naplaćivati od njih zakupninu, mogla bi je zalagati kod, recimo, Dojče banke za kupovinu oružja za neustavne tzv. oružane snage BiH, za kupovinu Helezovih dronova i raketa, Bakirovih topova i haubica “za ne daj bože”. A kad se to ne plati Dojče banci, onda oni dođu i plijene - ono što je na teritoriji Srpske, npr. nacionalne parkove “Sutjeska” i “Kozara”, memorijalni kompleks jasenovačkih žrtava fašističkog terora NDH u Donjoj Gradini. Kada nas nisu pokorili Hitlerovi nacisti, onda bi to okupirali na osnovu zakona K. Š. kao ljubitelja i poštovaoca nacističkih pilota sa Hitlerovim odlikovanjima. Nemojte reći da je sve ovo nezamislivo. I u Grčkoj su tako mislili, ali ih je dužnička kriza prije nekoliko godina podsjetila šta bi im mogle uraditi strane banke, ali i vlade “partnerskih država”. Strahovit pritisak, prije svega Njemačke, bio je toliko ponižavajući da se to nije moglo slušati ni gledati, kako je svjedočio ministar finansija jedne članice EU. Nobelovac Pol Krugman je napisao da su uslovi nametnuti Grčkoj - čista osvetoljubivost, dok je jedan poslanik njemačkog Bundestaga pitao - zašto Grčka ne bi prodala i Akropolj koji je upisan na listu UNESKO-a kao svjetska kulturna baština. O mogućoj prodaji pojedinih grčkih ostrva radi plaćanja duga, pisao je i Džozef Stiglic. Pominjani su luke, željeznica, elektroenergetski sistem da bi se formirao fond od 50 milijardi evra od grčke javne imovine kao garant novih kredita koje bi Grčka tražila od stranih banaka, koje su je i dovele u dužničko ropstvo.
Poništavanje matematike
Nametanjem “zakona o državnoj imovini” K. Š. bi grubo prekršio međunarodno pravo čiji je sastavni dio Dejtonski sporazum, a pogazio bi i Ustav BiH kao Aneks 4. Dejtonskog sporazuma u čijoj preambuli piše: “Pozivajući se na osnovna načela dogovorena u Ženevi 8. septembra 1995. godine i Njujorku 26. septembra 1995. godine”. Ovo su dokumenta poznata kao Ženevski i Njujorški principi utvrđeni voljom zaraćenih strana u BiH, a prije mirovne konferencije u Dejtonu koja je održana tek nakon toga, od 1. do 21. novembra 1995. godine. Ta konferencija nikada ne bi bila održana da nisu potpisani principi koji su ugrađeni u sam Dejtonski sporazum. A u tim principima koji su suština Ustava BiH, između ostalog, piše: 1) “Bosna i Hercegovina nastaviće svoje legalno postojanje u okviru sadašnjih granica i kontinuiranog međunarodnog priznanja. 2) Bosna i Hercegovina će se sastojati od dva entiteta, Federacije BiH koja je osnovana Vašingtonskim sporazumom i Republike Srpske. 2.1) Osnovu za rješenje predstavlja prijedlog Kontakt grupe o teritorijalnom razgraničenju u odnosu 51:49. Ovaj prijedlog teritorijalnog razgraničenja otvoren je za usklađivanje putem međusobnog dogovora. 2.2) Svaki entitet će nastaviti da postoji u skladu sa svojim sadašnjim ustavom (koji će se izmijeniti i dopuniti u skladu sa ovim osnovnim principima). 2.3) Oba entiteta imaće pravo da uspostave specijalne paralelne odnose sa susjednim državama, u skladu sa suverenitetom i teritorijalnim integritetom Bosne i Hercegovine.”
Svaki komentar prethodno citiranog ne bi mogao izostaviti sljedeće: u tački 1. ne piše “Republika BiH” koja je ionako bila samo papirnata tvorevina ustanovljena da bi se mogao razbuktati rat. Dakle, ta “Bosna i Hercegovina” je i prije dejtonske mirovne konferencije bila tek neodređen pojam sa ustavnopravnog stanovišta, bez oznake kakvu imaju sve države uz svoje ime, pa su to federacije, konfederacije, republike, savezi država. Ne, “Bosna i Hercegovina” nije ništa od toga, pa zato i sam pojam država koji stoji uz takvu praznjikavu tvorevinu ne određuje njen smisao, sadržinu, uređenje. Njeno određenje je zato sadržano u svega dva pojma: 1) granice i 2) međunarodno priznanje. Zato je najbliža definicija “Bosne i Hercegovine” bila i biće - to je geografski pojam, teritorija sa međunarodno priznatim granicama. Njena “državnost” je veoma ograničena, okrenuta prema spolja. Po Ustavu, BiH ima tačno nabrojanih deset nadležnosti, više su to okvirne politike, i samo nekoliko ne baš bitnih propisa. Sve ostale nadležnosti i unutrašnji suverenitet pripadaju dvama entitetima, kako to jasno piše u tački 3.3. Ustava BiH. To potvrđuje i tačka 2. Ženevskih principa, u kojoj strane određuju da će se buduća “Bosna i Hercegovina” (dakle ona koja tek treba da nastane mirovnom konferencijom) sastojati od dva entiteta: Federacije BiH koja je osnovana Vašingtonskim sporazumom i Republike Srpske. Dakle, ta dva entiteta već postoje, oni su imali karakteristike država i prije Dejtona, za razliku od neodređene, nedefinisane “Bosne i Hercegovine”. Pored teritorije u tadašnjim granicama, tačkom 1. se naglašava međunarodno priznanje, prije svega iz praktičnih razloga da se ne bi tražilo od strane drugih država i da bi ostalo članstvo u Ujedinjenim nacijama, nesmotreno dato prije početka građanskog rata. To međunarodno priznanje je bilo važno jedino muslimanima, jer kako je objašnjavao Alija Izetbegović, ponajveći krivac za krvavi i nepotrebni rat - ako nema međunarodnog priznanja, onda je to građanski rat, a poslije međunarodnog priznanja to je agresija. To je i bila strategija muslimana kojom su predratnu BiH uveli u rat, da bi građanski rat mogli zvati agresijom, genocidom, etničkim čišćenjem.
Odlučivanje
Takvu “agresiju” su vršili Srbi i Hrvati iz BiH, protiv BiH. Jeste suludo, ali to je i bila predratna i ratna politika muslimanske strane. Tačka 2.1. Ženevskih principa jasno suštinski određuje podijeljenost “Bosne i Hercegovine” i prije dejtonske konferencije na dvije države, ili dva entiteta kao formulacija iz naknadno postignutog Dejtonskog sporazuma. Dakle, ključ teritorijalnog razgraničenja je formula 51% plus 49%, što u zbiru iznosi 100% teritorije predratne BiH. Čista matematika, koja isključivo i samo dva buduća entiteta određuje kao dva jedina vlasnika teritorije i time svega onoga što se nalazi na teritoriji entiteta. Sve, ama baš sve u BiH pripada isključivo Republici Srpskoj i Federaciji BiH, bez ikakve naznake da nešto može pripadati “Bosni i Hercegovini”. Matematička formula 51% Federacije BiH + 49% Republike Srpske ne ostavlja nikakav prostor da se tu uglavi BiH. Druga je stvar da po Sporazumu o sukcesiji BiH može imati imovinu izvan dva entiteta, jer se radi o podjeli imovine koja je prije rata pripadala bivšoj zajedničkoj državi Jugoslaviji. Najviše su u pitanju zgrade diplomatsko-konzularnih ili privrednih predstavništava Jugoslavije u inostranstvu. Potvrdu tog monopola dva entiteta na svu imovinu koja se nalazi na njihovoj teritoriji daje i Aneks 2. Dejtonskog sporazuma pod nazivom “Sporazum o graničnoj liniji između entiteta i odnosnim pitanjima”. Strane potpisnice Aneksa 2. su: “Republika Bosna i Hercegovina”, Federacija BiH, Republika Srpska, Republika Hrvatska i Savezna Republika Jugoslavija (sada Srbija). Od tih pet potpisnica, samo su dvije STVARNE i ODLUČUJUĆE strane - Federacija BiH i Republika Srpska. Dokaz je član 2. Aneksa 2. pod nazivom “Korekcija od strane sporazumnih strana” u kome piše: “Strane mogu korigovati međuentitetsku liniju razgraničenja samo uz OBOSTRANU saglasnost”. Obostrano znači - Republika Srpska i Federacija BiH, a ne i ostale tri potpisnice. To potvrđuje i član 5. Aneksa 2. pod nazivom: “Arbitraža za oblast Brčkog”, jer od pet strana potpisnica, samo dvije strane - Federacija BiH i Republika Srpska imenuju po jednog arbitra, a sporazumno trećeg. U postupku nakon zaključenja Dejtonskog sporazuma nema ni Hrvatske, ni Srbije, ali ni bilo kakve Bosne i Hercegovine.
To potvrđuje da su samo dva entiteta subjekti odlučivanja o teritoriji unutar “Bosne i Hercegovine” kao isključivi posjednici i vlasnici teritorije određene Dejtonskim sporazumom. Da je bila namjera da poslijeratna “Bosna i Hercegovina” ima bilo kakva prava u pogledu vlasništva nad teritorijom, pa time i imovinom, onda bi to bilo jasno naznačeno, makar kao izuzetak od pravila o pravima dva entiteta. Da je postojao bilo kakav pravni osnov za “državnu imovinu BiH”, davno bi to bilo nametnuto odlukom Ustavnog suda BiH ili nekog ranijeg visokog predstavnika, koji su bivali potvrđivani od strane Savjeta bezbjednosti UN. Ne bi čekalo njemačkog turistu i njegove šaptače iz sarajevskih zapadnih ambasada.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
