RECENZIJA “Borderlends” (2024): Promašaj svemirskih razmjera
Igranje Holivuda sa ekranizacijama video-igara postaje sve pogubnije za velike studije, koji sa jedne strane ne žele ispustiti iz ruku potencijalnu “zlatnu koku” (formiran fandom i neiscrpno bogatstvo ideja), ali sa druge strane njihovi pokušaji sve se češće završavaju katastrofalno, poput ekranizacije kultne igre “Borderlends” (Borderlands) od strane studija “Lajonsgejt”.
Produkcija, koja je počela davne 2015, nakon skoro decenije produkcijskog limba, brojnih promjena autorske ekipe i nekoliko pomjeranja rokova, aterirala je prije nekoliko sedmica u bioskope, uz pogubne kritike i još gore rezultate na blagajnama pa je munjevito, nakon samo mjesec dana, završila na strimingu, ali male su šanse da popravi očajnu reputaciju, čak i kod najokorjelijih fanova igre i akcionog SF treša.
Film, čiju su adaptaciju potpisali režiser Ilaja Rot (“Hostel”, “Koliba straha”) i čuveni scenarista Krejg Mazin (“Černobilj”, “Posljednji od nas”), nakon završetka snimanja 2021. godine dočekan je negativnim reakcijama studija, koji je bio nezadovoljan rječnikom filma i količinom prikazanog nasilja pa je angažovan režiser Tim Miler da preradi film uz nekoliko dosnimavanja, zbog čega je Mazin povukao svoje ime sa špice, a krajnji rezultat je ostvarenje koje se može opisati kao promašaj svemirskih razmjera u svakom smislu.
Jedna od najuzbudljivijih akcionih igara u svijetu gejminga, poznata po žestokom tempu, otkačenim likovima, sirovom prikazu nasilja i bizarnom humoru, pretvorena je u beskrvan film, koji se kreće negdje između loše parodije i promašene adaptacije. Generički postavljena priča o lovcu na ucijenjene glave Lilit (Kejt Blanšet), koja se zbog unosnog posla vraća na uništenu rodnu planetu Pandora, da bi spasila Tinu (Arijana Grinblat), kidnapovanu kćerku bogataša Atlasa (Edgar Ramirez), okupljajući usput neželjeni tim svemirskih otpadnika, više djeluje kao prepričavanje igre iz treće ruke, nego kao ozbiljno postavljen scenario. Istina sama priča mogla bi se i donekle i zanemariti, jer, ruku na srce, ni u samoj igri nije postavljena kao oskarovski materijal, ali očajno besmisleni dijalozi i replike te karikaturalno postavljeni likovi doslovno vrijeđaju inteligenciju publike, bez obzira na to imate li neko predznanje o igri ili ne.
Iskasapljen materijal filma u montaži ne da nije uspio sakriti početne propuste u postavci filma, već je naprotiv dodatno istakao sve nedostatke, poput besmislene karakterizacije, konfuzne režije, trećerazrednih specijalnih efekata, odsustva uzbuđenja i više nego uočljivog nedostatka bilo kakve ideje šta da se uopšte uradi sa ovim filmom.
Stvar nije mogla spasiti ni velika Kejt Blanšet, iako se vidno trudila, uživajući u prilici da vitla pištoljom između ozbiljnih dramskih rola, niti ostatak ekipe, koji nije uspio da udahe mrvicu životnosti, promašeno napisanim likovima poput uloge Dr Timis za veteranku Džejmi li Kertis ili komičara Kevina Harta, koji je doslovno zalutao u ovaj film uz krajnje iritirajuće odigranu rolu plaćenika Rolanda.
Da bude gore “Borderlends” je toliko loš da čak ne uspijeva postići ni efekat treš estetike “lošeg ukusa”, koji s lakoćom postižu ostvarenja iz niskobudžetnih produkcija, snimljena sa 20 puta manjim budžetom od njegovih 130 miliona dolara. Prosto rečeno, filmu u kojem kao najubjedljiviji lik djeluje limeni robot Klaptrap, kojem glas daje Džet Bleka, a najuzbudljiviji akcioni momenat postiže dekolte Đine Geršon u roli Moksi, nije mogao ništa drugo očekivati nego da završi odbačen i zaboravljen na beskrajnom otpadu striminga.
Ocjena 1
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
